Uwaga!!

Uwaga!!!

Jest to blog o tematyce yaoi. Yaoi opowiada o miłości zarówno psychicznej, jak i fizycznej między dwoma mężczyznami. Lżejszą formą yaoi jest shounen-ai. Jeśli jesteś homofobem, albo taka tematyka ci nie pasuje to opuść tego bloga. Pozostałe osoby zapraszam do lektury i komentarzy.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
Jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach piszcie na moje gg: 9274038. Od pewnego czasu nie działają mi konferencje, więc o nowych notkach będę Was informowała i moim opisie.

czwartek, 24 stycznia 2013

„Promienie słońca we włosach… I błękitne niebo zatrzymane na zawsze w twoich oczach”. „Wampir Lestat” Anne Rice Część 3.


Konnichiwa!!!
Moi Kochani! Wybaczcie mi, że tak długo kazałam Wam czekać na nową nocie. Wena niestety poszła w diabły i na dodatek już 3 tydzień jestem chora. Pogoda niestety też nie pomaga w odzyskaniu dobrego samopoczucia. Ale cały czas pisze. Powolutku, pomalutku, ale piszę.

Chciałbym podziękować na Wasze wszystkie komentarze, które mobilizują mnie do pisania. Nie macie nawet pojęcia jak to pomaga, gdy się wie, że to co się tworzy podoba się komuś. Oczywiście dziękuję też, za słowa krytyki, one też są bardzo potrzebne by lepiej pisać. Nie zawsze widzę swoje błędy więc dzięki, że ktoś mi je wypomina.

Tu chciałabym się zwrócić do Ayu Sanban. Specjalnie nie rozwijałam opisów postaci, ponieważ bohaterowie sami będą się powoli poznawać. Chciałam, żeby Naruto i Sasuke pozostali na razie tajemniczy i w dalszej części opowiadania odkrywali siebie nawzajem.
To chyba na razie wszystko. Zapraszam na nowy rozdział.
Pozdrawiam gorąco w ten zimowy i mroźny dzień.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

„Promienie słońca we włosach… I błękitne niebo zatrzymane na zawsze w twoich oczach”.
„Wampir Lestat” Anne Rice
Część 3.

– Jest gejem – odezwałem się do mojego brata.
– Kto? – Spojrzał na mnie zdezorientowany.
– Naruto.
– Och! No to masz problem z głowy. Chociaż nawet jakby nie lubił facetów, to dla ciebie i tak nie byłoby problemu, przecież mógłbyś wziąć go siłą.
– Ma faceta. – Zignorowałem jego słowa.
– I w czym tu problem?
– No jest zajęty. – Spojrzałem na Itachiego jak na głupka.
– A ja się jeszcze raz zapytam: W czym tu problem?
– Itachi ty nic nie rozumiesz.
– No nie rozumiem. Odchodzisz się z tym całym Naruto jak z jajkiem. Muszę ci przypomnieć, że jesteś wampirem. Dla nas nie ma rzeczy niemożliwych. Chcesz tego faceta, to po prostu użyj siły, jeśli nie chce pójść po dobroci. Ma faceta, który stoi ci na drodze, to go zabij. I jeszcze raz się zapytam: W czym masz problem braciszku? My nie dbamy o ludzi, oni są dla nas pokarmem.
– Ty o mnie dbałeś jak jeszcze byłem człowiekiem.
– Nie porównuj tych dwóch relacji! – Podniósł głos. –  Jesteś moim rodzonym bratem, a on jest zupełnie obcy!
– Dla mnie nie! – Wstałem błyskawicznie w kanapy. – Nie umiem tego wytłumaczyć. Ale to co czuję do tego człowieka, to coś więcej niż tylko popęd do jego krwi i ciała.
– Sasuke jak się po prostu o ciebie martwię i wkurza mnie to, że nie mogę ci pomóc.
– Wiem Itachi. Ale nie martw się. Jakoś sobie z tym poradzę.
Itachi spojrzał na mnie tak jakoś dziwnie i przez ułamek sekundy na jego twarzy pojawił się czuły uśmiech, którego jeszcze nigdy u niego nie widziałem.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
To był koszmarnie długi dzień i pragnąłem, żeby się już skończył. Tak bardzo chciałem zobaczyć Naruto. Byłem nawet gotów wyjść na światło słoneczne, ale wtedy byłbym łatwym celem dla moich wrogów.
Jedna rzecz nie dawała mi spokoju i wzbudzała we mnie wielką wściekłość. Naruto miał kochanka. W sumie powinienem się tego spodziewać. W końcu jest dorosłym facetem. To normalne, że kogoś ma. Jednak to gryzło się całkowicie ze jego wyglądem. Wyglądem anioła, niesamowicie czystej i niewinnej istoty. Nie rozumiem, dlaczego ubzdurałem sobie coś takiego. Delikatna budowa ciała, przepiękne, duże niebieskie oczy, włosy koloru dojrzałej pszenicy i ten jego niesamowity uśmiech, jak się okazało tylko na pokaz. Ten chłopak miał w sobie tyle sprzeczności. Jednak pokusa żeby go lepiej poznać była dla mnie nie do pokonania. Chciałem rozegrać to tak, żeby go nie przestraszyć.

Gdy tylko zapadł zmierzch, poszedłem do jego mieszkania. Miałem nadzieję, że już nie będzie z tym facetem. Jednak w mieszkaniu go nie było. Swoje kroki skierowałem na stacje. Dłuższą chwilę stałem przed budynkiem.
– Przyszedłeś do Naruto? – Usłyszałem za sobą męski głos.
Byłem zaskoczony, że dałem się tak łatwo podejść. Odwróciłem się i spojrzałem na… kochanka Naruto. Stał przede mną i uśmiechał się serdecznie. Byłem wściekły. Ten facet, który splamił moją wizje czystego i niewinnego anioła, stał przede mną i jeszcze śmiał się do mnie odzywać i uśmiechać. Itachi byłby ze mnie dumy, jakbym teraz rzucił się do gardła tego szatyna.
– Naruto zaraz skończy zmianę, może go gdzieś zaprosisz?
– Słucham? – Spojrzałem na niego zaskoczony.
Ale on już zdążył złapać mnie za rękę i pociągnąć do środka sklepu. Zostawił mnie przy ladzie, a sam wszedł na zaplecze.
– Naru twój książę przyszedł – wyszeptał szatyn.
– Kiba co ty wygadujesz? – Usłyszałem głos blondyna.
– To idź i sam zobacz. I mógłbym się założyć, że nie przyszedł tu po to by kupić kawę.

Po chwili z zaplecza wyszedł blondyn. Przez chwilę patrzył na mnie zaskoczony. Podszedł do lady.
– Dzień dobry, a właściwie dobry wieczór.
– Dobry wieczór. – I to była jedyna rzecz, na jaką mnie było stać.
Stojąc tak przed tym blondynem, czułem się tak jakoś dziwnie. Nagle zobaczyłem szatyna, który stał za plecami Naruto i robił jakieś dziwne gesty i miny. Jego usta układały się w zdanie:
– Zaproś go do cholery.
Prychnąłem w myślach. Przy tym całym Naruto naprawdę traciłem całą pewność siebie. Do cholery jasnej! W końcu jestem wampirem!
– Masz może ochotę na kawę? – Ja i blondyn odezwaliśmy się w tym samym momencie.
Naruto zachichotał.
– Kilka ulic dalej jest fajna kawiarnia, w której robią dobrą kawę.
– No to chodźmy.
– To super. Zaraz wracam. – Uśmiechnął się szeroko i poszedł z powrotem za zaplecze.

Wyszedłem ze sklepu i zacząłem się zastanawiać, co ja tak naprawdę wyprawiam. To co robiłem było wbrew wszystkim wampirzym zasadom.
– Już jestem. Możemy iść. – Uśmiechnął się do mnie szeroko.
Przez dłuższą chwilę szliśmy w ciszy, którą przerwał blondyn.
– Jak masz na imię?
– Sasuke Uchiha. – Było mi głupio, gdy zdałem sobie sprawę, że mu się sam nie przedstawiłem.
Weszliśmy do kawiarni. Była w bardzo przyjemnych, przynajmniej dla wampirzych oczu, ciemnych barwach. Światło było delikatne, więc nie raziło mnie w oczy. Usiedliśmy przy stoliku przy oknie. Naruto zamówił sobie gorącą czekoladę, a ja oczywiście kawę. Na serio mam słabość do tego ludzkiego napoju.
– Mogę cię o coś zapytać? – odezwałem się nagle przerywając niezręczną ciszę.
– Słucham. – Spojrzał na mnie uważnie.
– Dlaczego się mnie przestraszyłeś w tamtym klubie i jak pierwszy raz przyszedłem na stację?
– Ja nie… To znaczy… – Zaczął się jąkać. – Nie przestraszyłem się ciebie, tylko… Jeny jak ci to wytłumaczyć? Nie chcę, żebyś sobie o mnie źle pomyślał. Po prostu przypominasz mi kogoś.
– Kogo?
– Jak byłem mały to często śniła mi się osoba bardzo do ciebie podobna, to wszystko.
– Ach tak. – Oparłem głowę na ręce i spojrzałem na niego uważnie. – To nie tłumaczy, dlaczego się mnie przestraszyłeś. Mogłeś być zaskoczony, a nieprzestraszony.
– A skąd wiesz, że byłem przestraszony?
Bo jestem wampirem i takie rzeczy nie ujdą mojej uwadze.
– Jestem dobrym obserwatorem. Opowiedz mi coś o sobie.
– A co chcesz wiedzieć?
– Wszystko.
– W sumie nie ma tego za wiele i nie jest to ciekawa opowieść.
– Dla mnie jest. – Uśmiechnąłem się delikatnie, by go zachęcić do zwierzeń. Tak. Uśmiechałem się do niego, co było do mnie nie podobne.
– Mam 22 lata. Moi rodzice nie żyją. Wychowywałem się w sierocińcu. Pracuje na stacji benzynowej. To wszystko. – Posmutniał wyraźnie. – Teraz pewnie żałujesz, że przyszedłeś tu ze mną i jak tylko stąd wyjdziemy, wyrzucisz to spotkanie i mnie z pamięci.
To było bardzo dziwne. Ten chłopak był ze mną całkiem szczery i nawet nie próbował przede mną niczego ukrywać. A przecież przed innymi ubiera tę swoją maskę z szerokim uśmiechem.
– Bardzo trudno jest mnie zniechęcić. Zwłaszcza gdy czegoś bardzo chcę. – Zachichotałem w myślach, gdy zobaczyłem delikatne rumieńce wkradające się na jego śniade policzki. – Opowiedz mi więcej o sobie.
– Nie wiem co jeszcze mógłbym powiedzieć. A może ty mi cos powiesz o sobie?
– To by była bardzo długa historia.
– Lubię słuchać ludzi.
– Mam… – Zawahałem się przez chwilę. – 23 lata. – Muszę uchodzić za trochę starszego od niego. – Mam starszego o 5 lat brata, z którym mieszkam.
– Co robisz na co dzień? Studiujesz? Pracujesz?
– Pracuje Przeważnie w nocy. – Było mi naprawdę przykro, że muszę go okłamywać. Przecież nie mogę mu powiedzieć, że jestem wampirem. Taaa… Na pewno by mi uwierzył.
– A co robisz?
– Jestem ochroniarzem – odpowiedziałem po dłuższej chwili zastanowienia.
– W jakieś agencji czy jesteś wolnym strzelcem?
– Zdecydowanie wolnym strzelcem.
– Na naszej stacji przydałaby się ochrona. Różni ludzie przychodzą. Co prawda mamy kamery, ale to różnie bywa. Niestety nasz szef, chociaż to bardzo sympatyczny i dobry człowiek, nie ma na to pieniędzy. Ledwo mu starczy na nasze pensje. Kiedyś mieliśmy ochroniarza, ale szef go zwolnił, ponieważ okazało się, że molestował jednego z pracowników. Z tego co wiem siedzi teraz w więzieniu za gwałt. Straszny facet. Przepraszam. Chyba za bardzo się rozgadałem. – Zamilkł, gdy zdał sobie sprawę, że wpatruję się w niego intensywnie.
– Wcale nie. Masz bardzo przyjemny głos.
Ponownie się lekko zarumienił. Chyba jednak powrócę do mojego stwierdzenia, że jest niewinną i czystą, a przy tym niezwykle seksowną i pociągającą istotą.
– Mogę cię o coś zapytać? – odezwał się po dłuższej chwili milczenia.
– Pytaj o co chcesz.
– Mówiłeś, że masz starszego brata. A co z twoimi rodzicami? – zapytał lekko zmieszany. – Wybacz jestem zbyt wścibski.
– Nie masz za co przepraszać. Moi rodzice nie żyją. Mój ojciec znęcał się nad nami psychicznie i fizycznie. Pewnego dnia zabił naszą matkę i chciał też zabić mnie. Itachi mnie uratował zabijając go.
Nie wiem dlaczego mu to powiedziałem. Przecież mogłem go okłamać. Blondyn zakrył sobie usta dłonią, a jego niebieskie oczy zaszkliły się.
– To strasznie – wyszeptał. – Żałuje, że zapytałem.
– A co z twoimi rodzicami?
– No cóż. W sumie nie wiem do końca. Nie wiedziałem czym się zajmowali. Po prostu któregoś dnia, gdy miałem 7 lat, rodzice wyszli z domu mówiąc, że idą do pracy. Po kilku dniach, przyszedł do mnie jakiś dziwny facet i powiedział, że moi rodzice nie żyją. Myślę, że może byli jakimiś agentami. Po śmierci rodziców trafiłem do sierocińca. Nikt nie chciał mnie zaadoptować, wiec mieszkałem w nim do 18 roku życia. Gdy go opuściłem, myślałem, że jakoś dam sobie radę. Moi rodzice zostawili mi spadek, ale okazało się, że dyrektor sierocińca wszystko gdzieś przepuścił. Był odpowiedzialny za ten spadek, dopóki nie ukończę 18 lat. Niestety stało się inaczej.
– Musiało być ci bardzo ciężko. Byłeś zupełnie sam.
– Niezupełnie. Mam wspaniałą przyjaciółkę – Sakurę. Jej rodzice przyjaźnili się z moimi. Często u nich nocowałem. Gdy wyszedłem z sierocińca, przygarnęli mnie do siebie na trochę. Dzięki nim mogłem skończyć szkołę. Znalazłem pracę i dzięki opiekunowi z sierocińca, wynająłem sobie mieszkanie. I jakoś się kręci.
– Naruto masz jakieś marzenie?
– Chciałem pójść na studia psychologiczne, ale niestety nie mam teraz na to kasy. – Posmutniał, ale zaraz uśmiechną się delikatnie. – Myślę, że mimo wszystko mam jednak szczęście. Większość wychowanków sierocińca nie umie poradzić sobie po wyjściu z niego. Znowu za bardzo się rozgadałem.
Pozwoliłem sobie na bardziej widoczny uśmiech. Naprawdę lubię jego głos. I przy okazji dużo się o nim dowiedziałem.
– Więc interesujesz się psychologią?
– Tak. Głównie wpływem snów na ludzkie życie. – Posłałem mu zaciekawione spojrzenie. – Sny są najwierniejszym odzwierciedleniem ludzkiej psychiki. Tak naprawdę nie mamy wpływu na to co nam się śni. Sny wywodzą się z najgłębszych obszarów naszej podświadomości. To co nas otacza wpływa na to co nam się śni, a sny mają bardzo duże znaczenie w kształtowaniu się naszej psychiki, a także mózgu. Najnowsze badania wykazały, że jak śpimy, to aktywuje się pewna część mózgu, której zazwyczaj nie używamy. Niektórzy naukowcy są przekonani, że właśnie ten obszar jest odpowiedzialny za tak zwany siódmy zmysł. Podobno bardzo dawno temu ludzie potrafili porozumiewać się telepatycznie i to na duże odległości, a niekiedy nawet przepowiadać przyszłość. Czasami w dzisiejszych czasach też to się dzieje, ale jest to niezwykle rzadkie zjawisko. Powodem tego jest bardzo dynamicznie rozwijający się postęp technologiczny. Człowiek ma teraz praktycznie wszystko podane na tacy, co powoduje, że mózg nie jest tak bardzo obciążony, a co za tym idzie, pewne części mózgu nie są używane. Hehe… Znowu się za bardzo rozgadałem. – Roześmiał się nerwowo i podrapał po karku. – Ale to dla mnie temat rzeka. Mogę gadać i gadać. Musisz nie trochę hamować, bo cię zagadam.
– Nie muszę i nie chcę. To co mówisz jest bardzo ciekawe. Ja też lubię zgłębiać ludzką psychikę. – W końcu potrafię czytać w myślach, ale mu przecież tego nie powiem.
– Czyli mamy wspólne zainteresowanie – ucieszył się.
– Na to wygląda.

Długo jeszcze siedzieliśmy i gadaliśmy, głownie o psychologii. Bardzo dobrze mi się z nim rozmawiało. Byłem pod wielkim wrażeniem jego wiedzy na ten temat. Jeszcze bardziej zaczął mnie intrygować. Przez to, że nie mogłem czytać w jego myślach, jego umysł był dla mnie jedną wielką zagadką, ale już mi to nie przeszkadzało. Poprzez rozmowę z nim zacząłem go lepiej poznawać i to było dla mnie niezwykle przyjemne.
Mógłbym tak słuchać jego wesołej paplaniny godzinami. Jednak Naruto był tylko człowiekiem, więc w końcu zmęczenie dało mu się we znaki. Poszliśmy zapłacić rachunek. Blondyn uparł się, że zapłaci za siebie. Nie chciałem się z nim kłócić, więc ustąpiłem. Toż to jakaś paranoja! Jak wampir może ustąpić człowiekowi? No jak widać może. Zwłaszcza gdy tym człowiekiem jest Naruto Uzumaki. Eh… Czyżbym stał się zbyt miękki?

Wyszliśmy z kawiarni. Musze tu jeszcze kiedyś wpaść. Bardzo przyjemne miejsce. Otwarte 24 godziny na dobę i pyszna kawa. To raj na wampira, który jest smakoszem kawy. Z rozbawieniem przypomniałem sobie twarz Itachiego wykrzywioną z obrzydzenia, gdy patrzył jak piłem kawę.

Szliśmy w kierunku mieszkania blondyna, a on bardzo się rozgadał na temat deja vu. Słuchałem go bardzo uważnie, chłonąc każde wypowiedziane przez niego słowo. Jego głos mnie uspokajał i jednocześnie pobudzał w bardzo dziwny sposób.
– Tu mieszkam. – Przebudziłem się z letargu i stwierdziłem, że stoimy przed budynkiem mieszkalnym blondyna.
Tak się zasłuchałem w jego głos, że nawet nie zauważyłem, że już doszliśmy. To bardzo niepokojące. Muszę być bardziej skupiony. Spojrzałem na niego.
– Znowu cię zagadałem. Wybacz.
– Lubię słuchać twojego głosu. – Zarumienił się lekko. – Dziękuję za miły wieczór. I przepraszam, że zająłem ci tak dużo czasu. Pewnie jesteś zmęczony?
– Troszeczkę. Ale cieszę się, że się spotkaliśmy. Było bardzo fajnie. – Spojrzał na mnie lekko zmieszany. – Czy spotkamy się jeszcze?
– Jeśli tylko tego chcesz? – Uśmiechnąłem się. – W takim razie jutro też po ciebie przyjdę do pracy.
– Bardzo się cieszę. To dobranoc Sasuke.
– Dobranoc.
Przybliżyłem się do niego, a on wstrzymał oddech najwyraźniej lekko wystraszony. Pocałowałem go delikatnie w policzek.
– Do zobaczenia jutro Naruto – wyszeptałem mu do ucha.

Odsunąłem się od niego i zacząłem się oddalać. Blondyn stał chwilę niezdolny do żadnego ruchu, a na jego twarzy gościł większy niż zwykle rumieniec. Myślałem, że nie wytrzymam. Że podejdę do niego, zamknę w ramionach i złożę na jego ustach namiętny pocałunek. I na tym na pewno by się nie skończyło. Zaciągnąłbym go to jego mieszkania, i posiadł. Jednak to skoczyłoby się na pewno jego śmiercią. Nie potrafiłbym nad sobą zapanować.

Przyspieszyłem kroku. Musiałem szybko się od niego oddalić. Dziwne rzeczy działy się z moim ciałem. Z jednej strony piękne i delikatne, z drugiej drapieżne i mordercze. Wiedziałem, co to oznacza. W końcu nie jestem idiotą. Nigdy nie myślałem, że to może przydarzyć się wampirowi. A jednak. Wpadłem jak przysłowiowa śliwka w kompot.

Zakochałem się. O tak. Co do tego nie miałem żadnych wątpliwości. Ja, Sasuke Uchiha ponad 400-letni wampir zakochałem się w Naruto Uzumakim, który jest człowiekiem. Niezwykłym, ale jednak człowiekiem. Mam tylko nadzieję, że nie okaże się on być moją zgubą.

C.D.N.

24 komentarze:

  1. Wchodze na linki, patrzę, a ty dodałaś rozdział minute temu XD Ja to mam wyczucie. Nie, no. Podobało mi się. Dla Sasuke musiało być dziwne, że "kochanek" Naruto namawia go, by się z nim umówił. :p Ten pocałunek w polik był taki słodki, wyobraziłam to sobie <3
    Było sporo błędów. Główne literówki i przecinki, których gdzieniegdzie brakowało. Wszystkich nie będę tłumaczyć, ale mogę wspomnieć ci o zasadzie, że w dialogach typu:
    "- Oczywiście, że będę, Naruto."
    Przed bezpośrednim (czyli imieniem) zwrotem do osoby stawia się przecinek. Tak samo, kiedy imię osoby do której się zwracamy występuje na początku, wtedy przecinek ląduje tuż za. Wspominałaś, ze nie chcesz mieć bety, ale przydałby się ktoś, kto wyszukiwałby Ci literówki i takie banalne błędy, których sam autor nie potrafi odnaleźć znając treść. Sama mam takie problemy, więc wiem jak to jest, ale wybór należy do Ciebie. Rozdział na prawdę mi się podobał. Czekałam na coś od Ciebie <3
    Na koniec chcę Cię zaprosić na moje opowiadanie, także SasuNaru: http://bez-skrzydel.blogspot.com/
    Pozdrawiam.
    Kaori

    OdpowiedzUsuń
  2. Po prawie miesiącu jest kolejny rozdział i to jaki dobry. Wiedziałam, że w końcu akcja potoczy się w tym kierunku, bo jakże inaczej. Hm, ja też zauważyłam parę błędów, ale sama w swoich opowiadaniach je robię, więc nie będę cię pouczać. Widzę, że Naruto ma tyle samo lat co ja, jak pięknie, ale ile bym dała, aby mieć pracę jako on ma albo jakąkolwiek... Co do Sasuke? Ciekawie go opisałaś oraz to, że jest wampirem. Wyobrażam sobie go w akcji. Cudownie. Ta biała cera, kły, czarne włosy, krew, ach! Szybko mu poszło uświadomienie swoich uczuć do Naruto, a ten sen jest sam w sobie odpowiedzią, że wiele ich łączy. Mam nadzieję, że następny rozdział będzie szybciej niż ten. Ciekawa jestem dalszej akcji. Zostawiam link do swojego opowiadania: www.bumpy-path-yaoi.blogspot.com. Mam nadzieję, że mnie odwiedzisz.
    Życzę dużo Weny.
    <3

    OdpowiedzUsuń
  3. :F Błaagam o więcej. Przykleiłam oczy do monitora ten tekst strasznie wciąga. Tak cudnie wszystko opisujesz, że przedstawione przez Ciebie chwile przelatują mi przed oczyma niczym film. Już się wiercę na łóżku na myśl o kolejnym rozdziale i gdybam co będzie dalej. To jest znęcanie się, ja chce więcej :< Pozdrawiam i weny życzę ;*

    Neko.

    OdpowiedzUsuń
  4. Ach! Ja chce więcej! I chce wiedzieć co na to wszystko powie Itachi!Czekam na ciąg dalszy! Weny!

    OdpowiedzUsuń
  5. Mnie intryguje sprawa nizwykłości Naruto. Dlaczego Sasuke nie może czytać w jego myślach? Kim jest ten chłopak? Ciekawe... Wspaniały rozdział, dziękuję i pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ps. A inne opowiadania? Czyżbyśz nich zrezygnowała?

      Usuń
  6. Naaah~~~~
    I kolejny trafny rozdział, rozpalający zmysł wyobrażania sobie obrazów~~

    Ale ale... Szkoda, że to już koniec >.>

    Po raz kolejny życzę weny na kolejne rozdziały i czekam z niecierpliwością

    OdpowiedzUsuń
  7. Kruszynko, nalegam abyś jednak rozejrzała się za jakąś betą. Wtedy twoje opowiadania czytałoby się jeszcze lepiej niż teraz. Serio, pomyśl o tym i nie dąsaj się na mnie za tą uwagę.

    "– Ma faceta. – Zignorowałem jego słowa.
    – I w czym tu problem?
    – No jest zajęty. – Spojrzałem na Itachiego jak na głupka.
    – A ja się jeszcze raz zapytam: W czym tu problem?
    – Itachi ty nic nie rozumiesz.
    – No nie rozumiem. Odchodzisz się z tym całym Naruto jak z jajkiem. Muszę ci przypomnieć, że jesteś wampirem. Dla nas nie ma rzeczy niemożliwych. Chcesz tego faceta, to po prostu użyj siły, jeśli nie chce pójść po dobroci. Ma faceta, który stoi ci na drodze, to go zabij. I jeszcze raz się zapytam: W czym masz problem braciszku?"

    Uwielbiam Itachi'ego! :D Dla niego wszystko jest takie proste. Szczerze uśmiechnęłam się, czytając ten fragment.
    Jedno mi tutaj nie pasowało. Kiedy Sasuke już odprowadził Naruto i zaczął się oddalać, skąd wiedział, że blondyn się rumieni i stoi niezdolny do ruchu? Czyżby oczy Sasuke miały niezwykłą moc patrzenia przez czaszkę do tyłu? xD
    Kochana, życzę Ci weny, weny i jeszcze raz weny. Teraz, gdy spodobało mi się to opowiadanie, nie wybaczę Ci jeżeli je porzucisz, lub będziesz zbyt długo zwlekać z dodaniem kolejnego rozdziału. Jeżeli tak się stanie, to nigdy nie przeczytasz opowiadania, które właśnie piszę *Kocica chichocze demonicznie pod nosem nad genialnością swojej szatańskiej intrygi. Sasuke rozwiązujący w kącie pokoju sudoku, prycha z niesmakiem nad żałosnością swojej współlokatorki, ale widząc jej mordercze spojrzenie wsadza z powrotem nos w krzyżówkę* :D
    Kocham Cię :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witam,
      rozdział jest fantastyczny, postać Itchiego i Sasuke bardzo mi się podoba, ich rozmowa była genialna, dla Itchi'ego wszystko jest łatwe, proste... Sasuke nie jest jakimś zimnym draniem w stosunku do Naruto i to mi się jeszcze bardziej podoba... My jak i Sasuke dowiedzieliśmy się trochę więcej o Naruto. Mają wiele wspólnych tematów. Tak, tak, Sasuke już wie, ze zakochał się w Naruto. Czekam z niecierpliwością na następny rozdział...
      I zdrowiej nam, trzy tygodnie to strasznie długo, ciepła herbatka, kocyk i łóżko....
      Weny, weny życzę...
      Pozdrawiam serdecznie Basia

      Usuń
    2. Przemądrzała9 lutego 2013 21:35

      nie chce się wybowiadać wimieniu autorki
      ale wampiry mają wyostrzony słuch i wzrok
      może po prostu usłyszał że serce naruto
      bije troche szybciej niż wcześniej bo w końcu
      to jest powodem rumieńców, albo po prostu
      się obejżał . No ale nie jestem wszystko wiedząca może autorka miała na myśli że Sasuke
      wyczuł to jakimś zmysłem zaporzyczonym od
      spidermen`a XD. Sorry za wtrącanie się.

      Usuń

  8. Mamo...pierwszy raz trafiam na opowiadanie sasunaru, w którym są wampiry. Naprawdę nietypowe zjawisko. Ciekawe w rzeczy samej.
    A chciałam tylko znaleźć typowe opowiadanie z paringiem sasunaru bo grałam w naruto storm 2 i przypomniałam sobie jak oni na mnie ciekawie działają kiedy są razem. Zazwyczaj takie dwie zadziorne w odmienne sposoby osoby. Tym razem coś tak słodko intrygującego. Wampirzy Sasuke, który prowadzi mile dyskusje a pod skórą trzyma bestię... Kyah :3
    Prośbę mam małą. Powiadamiaj mnie linka do siebie załączam w nicku.

    OdpowiedzUsuń
  9. Aaaa... nareszcie * wrzeszczy jak opętana*, udało mi się przeczytać notkę! Od trzech dni wszystko było przeciwko mnie! >< Najpierw nie miałam ładowarki do telefonu ( standard), więc specjalnie pojechałam do sklepu kupiłam i co!? Nie... oczywiście ładowarka działała, ale telefon odmówił posłuszeństwa i internetu mi nie chytał. Wczoraj z już naładowanym telefonem wstaję i zaczynam sobie wesolutka dzień z myślą, że przeczytam sobie nn. Postanowiłam sobie dla przypomnienia przeczytać dwie poprzednie, potem byłam chwilę zajęta, a gdy już chciałam zacząć czytać to telefon znowu okazał się rozładowany ><'', ale z czegoś muzyki słuchać musiałam... Podłączyłam do ładowarki, a tu... wejście na ładowarkę się zepsuło, telefon się rozładował, a ja załamana siedzę przy biurku i produkuję nową dziurę głową w blacie...Lecz dziś nastał ten oto jakże szczęśliwy dzień! * Trzyma w dłoniach pożyczonego laptopa i tuli go do siebie * przeczytałam! I szczerze mówiąc to się nie zawiodłam. Bardzo ciekawie się to wszystko rozwija, a Kiba dobrym człowiekiem się okazał...nie żebym wcześniej sądziła inaczej ;P Ogólnie akcja się tak fajnie toczy. Strasznie miło się czyta ^^ Jak się tak teraz zastanowię... przeklinam szpitale za brak wifi w salach >< jak ja wytrzymam w tej niepewności typu: jest notka, nie ma notki...Nieważne... trza być silnym xD Jesteś Dobrym Człowiekiem!!! <- zdanie wtrącone w tym miejscu z bliżej nieznanego powodu. Ech... rozpisałam się...ale naprawdę mi się podoba! Te klimaty... <3 Mam nadzieje, że już niedługo będzie nn... Co do błędów... to może ich tam kilka było, ale nie zwracałam, aż tak wielkiej uwagi... Jak dla mnie bardziej liczy się treść, mimo to warto popoprawiać... Dobra.... czas kończyć, nie będę męczyła moimi durnymi rozmyślaniami xD Opowiadanie jest świetne i to najważniejsze! Zdrowia, weny i czasu xD

    OdpowiedzUsuń
  10. Zawsze czytam Twoje blogi,ale nie komentowałam chyba jeszcze za co przepraszam^^" Świetnie piszesz i czekam na kolejne notki. Wiem, że jesteś zajęta. Studia, taa?^^ Trzymam kciuki i nie mogę się doczekać notek w innych rozdziałach ;)
    Pozdrawiam i weny życzę! ;)

    OdpowiedzUsuń
  11. Nareszcie... ile można?
    Tak, czekam i czekam, a tu nagle powawia się z nikąd twoja notka. Jestem miło zaskoczona. Nie mogę doczekać się następnyc rozdziałów i mam nadzieję, że będą one w miarę, no nie trybem ''żółwiowym'' :)

    Dla zainteresowanych: http://swiat-okiem-chlopca-yaoi-sasunaru.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  12. Twój blog został nominowany przeze mnie do nagrody "Versatile Blogger Award ".

    OdpowiedzUsuń
  13. Hej, twój blog został przeze mnie nominowany do nagrody "Versatile Blogger Award" Szczegóły są u mnie na blogu. Życzę weny i pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Za pozwoleniem pominę część w której zachwycam się nad blogiem/opowiadaniem/rozdziałem gdyż to nie wniesie nic nowego do mojej sprawy a jest w końcu rzeczą oczywistą. Piszę w ważniejszej sprawie, mianowicie CZY KTOŚ TU JESZCZE ŻYJE?! Ja wiem że ludzie są zajęci, nie mieć czasu itd. ale tu ludzie umierają z niecierpliwości na kolejny rozdział. Żeby już nie przedłużać opowiadanie mi się podoba, czekam ciągle na ciąg dalszy, ledwo żyje z niepokoju kiedy będzie kolejny rozdział (tak na marginesie powinno być chyba karalne zabijanie w ten sposób swoich fanów), życzę dużo weny. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ja cie popieram błagam cie o następny rozdział nie moge się juz doczekać ciągu dalszego :) Więc zmiłuj się na demną nie dręcz mnie więcej i napis następny rozdział bo zwarjuje
      pozdrawiam Weronek:)(K)

      Usuń
  15. Hmm.. Nie wiem, co powiedzieć. to opowiadanie.. po prostu genialne. Rzadko się tak wciągam. Mroczny Sasuke i mądry Naruto.. Mm ;) . Piszesz ciekawie, szczegółowo. To chyba moje ulubione opowiadanie. a czytałam ich wiele ;)
    mam nadzieję, że niedługo zaproszę Cię na mojego bloga . Pozdrawiam Inata-chan

    OdpowiedzUsuń
  16. No :) Sasek zrobił pierwszy krok :) A raczej już 2 krok :D

    Huehue mi tam wszystko tutaj pasuje i jest zajebiste : 3

    Pozdrawiam, Ami-chan.

    OdpowiedzUsuń
  17. kiedy by był nowy rozdział tego opowiadania ?????
    lubię je i chciałabym czytać dalej....

    OdpowiedzUsuń
  18. Nie no, cudo *.*
    Sasek zakochany po uszy ^^
    No nie wiem czemu, ale dla mnie to jest słodkie <3
    CZEKAM NA NOWY ROZDZIAŁ! Bo widzę, że dawno nie było :( Szkoda...

    OdpowiedzUsuń
  19. Hej,
    rozdział fantastyczny, postacie Itachiego i Sasuke bardzo mi się podobają, ich rozmowa była genialna, dla Itchi'ego wszystko jest łatwe, proste... Sasuke nie jest jakimś zimnym draniem w stosunku do Naruto i to mi się jeszcze bardziej podoba... sam Sasuke i my dowiedzieliśmy się trochę więcej o Naruto, mają wiele wspólnych tematów. Sasuke już wie, że zakochał się w Naruto
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Iza

    OdpowiedzUsuń