Nieoczekiwana zmiana miejsc cz. 6.

Konnichiwa!!

Wybaczcie mi, że tak długo trwało napisanie mi tego rozdziału. Większość tego opowiadania już dawno miałam napisane, ale ponieważ przy ostatniej notce bardzo dużo pozmieniałam, 5 część mała wyglądać o wiele inaczej, to musiałam pozmieniać całe dalsze opowiadanie.

Postanowiłam skorzystać w Waszych dobrych rad i poszperałam trochę w necie na temat prawidłowego pisania dialogów. Myślałam, że dobrze je piszę, i jakież było moje wielkie zdziwienie jak się jednak okazało, że nie. W tej notce mam nadzieję, że dialogi już nie będą źle napisane, ale jak ktoś będzie miał jeszcze jakieś dobre rady, to chętnie z nich skorzystam.

I jeszcze jedno. Pod moją ostaną notką na „Miłosnych nutach” wywiązała się mała dyskusja, która nie była miła. Zgadzam się z tym, że każdy ma prawo do napisania tego co myśli. Nie boję się krytyki, ale jak już ktoś mnie krytykuje to niech przynajmniej mnie nie obraża.

Jeśli chodzi o moje inne blogi, to na każdy mam już rozpoczęty nowy rozdział. I proszę Was żebyście nie pytali mnie w kółko na gg kiedy będzie nowa notka. Nie piszę na zawołanie, tylko wtedy gdy mam wenę i chęci na pisanie. Nie lubię pisać na siłę, ponieważ moje notki wychodzą wtedy strasznie sztucznie.

Pozdrawiam Was gorąco i zapraszam do czytania.

P.S. Zapraszam na Dziennik Hikaru-chan czekają tam na Was dwa filmiki mojego wykonania, które kiedyś znajdowały się na moim blogu na Onecie.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Nieoczekiwana zmiana miejsc cz. 6.

Ta noc nie była udana zarówno dla Sasuke, jak i Naruto.

Uchiha długo nie mógł dojść do siebie po tym, co zrobił. Miał wyrzuty sumienia, że wykorzystał w ten sposób ciało blondyna. Długo bił się z myślami, o dziwo tylko własnymi, ponieważ Kurama postanowił milczeć i nie dokuczać na razie Sasuke.

Natomiast Naruto nie spał w nocy, ponieważ czegoś mu brakowało, a właściwie kogoś. Pierwszy raz w życiu, jego myśli, uczucia należały tylko do niego. Ale życie przez 18 lat z Kuramą, jako swoim sumieniem, a także kiedyś koszmarem, odcisnęło na nim swoje piętno. Brakowało mu głosu demona. Od kiedy nauczył się kontrolować jego chakrę, zaprzyjaźnili się ze sobą. Czasami demon potrafi być jeszcze wredny i robić jakieś kąśliwe uwagi, ale teraz mu tego bardzo brakowało. Czuł się osamotniony i nie mógł się przyzwyczaić do ciszy panującej w jego głowie.

– Mam nadzieję, że to się szybko skończy – pomyślał, przekręcił się na bok i zasnął niespokojnym snem.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Sasuke obudził się pierwszy. Patrzył nieprzytomnym wzrokiem na sufit. Wspomnienia z poprzedniego wieczora powróciły do niego. Na jego szczęście, demon jeszcze siedział cicho.

Wstał i na palcach poszedł do kuchni. Wstawił wodę w czajniku.

– Cześć. – Usłyszał za sobą znajomy głos.

– Cześć. – Odwrócił się do przyjaciela i prychnął widząc czarne włosy w nieładzie.

Naruto przypatrywał mu się uważnie.

– Nie wyspałeś się – stwierdził: – Kurama nie dał ci spokoju, co?

– Hehe… Próbował zrobić analizę mojej psychiki. – Zażartował Sasuke, co tak naprawdę nie minęło się za bardzo z prawdą: – Jesteś głodny? Napijesz się czegoś?

– Masz mleko?

– Nie zdążyłem wczoraj kupić. Mam herbatę i kawę.

– To w takim razie napiję się herbaty.

Naruto wyczuł w przyjacielu jakieś dziwne napięcie. Miał nadzieję, że to jednak nie jest sprawka Kuramy. Demon naprawdę potrafił dać się we znaki. Jednak nawet mu do głowy nie przyszło, że to on sam jest powodem tego napięcia.

Sasuke po tym, co się wydarzyło wieczorem, nie bardzo wiedział jak ma rozmawiać z blondynem.

– Sasuke. – Głos przyjaciela wyrwał go z zamyślenia.

– Hmmm??

– Woda.

– Co? – Spojrzał na niego lekko zamroczony.

– Już się gotuje.

– Aaa! – Uchiha rzucił się do czajnika.

Jednak nie do końca mógł panować nad ciałem. Gdy tylko złapał za czajnik, oblał się wrzątkiem, a pojemnik z głośnym hukiem wylądował na podłodze.

– AŁA!! – krzyknął.

Naruto złapał go za poparzoną rękę i włożył pod zimną wodę.

– Mocno boli? – zapytał.

– Przepraszam. Poparzyłem twoje ciało – powiedział zmieszany.

Kompletnie nie wiedział co się z nim dzieje. Był strasznie rozkojarzony, co nie było podobne do Uchihy. Naruto spojrzał na niego zaskoczony.

– Nie przejmuj się. Zaraz nie będzie śladu. Kurama wyleczy oparzenie. A właśnie, a pro po demona. Czy on coś ci powiedział? Dokuczał ci? Jesteś jakiś taki rozkojarzony, zdenerwowany.

– To nic takiego. Nic, z czym nie miałbym sobie poradzić.

– Mimo, że zaprzyjaźniłem się z Kuramą, to muszę cię ostrzec żebyś na niego uważał. Potrafi bardzo dobrze zanalizować psychikę i wykorzystać najgłębiej drzemiące w sercu uczucia.

– Tego akurat nie musisz mi już mówić. Dobrze się o tym wieczorem przekonałem – powiedział szybko za nim zdążył się zastanowić.

– A jednak miałem rację. Co ci zrobił?

– Wiesz Naruto skończmy już tę rozmowę. Nic się nie stało. – Podniósł z podłogi czajnik i ponownie wstawił wodę.

Uzumaki przyglądał mu się uważnie.

– Jak tylko wrócę do swojego ciała, to ja już porozmawiam sobie z tym pieprzonym demonem – pomyślał: – Boli jeszcze? – zapytał.

– Nie. – Sasuke spojrzał na dłoń, na której nie było już śladu oparzeń.

– Jest czasami z niego dobry pożytek. – Zaśmiał się Uzumaki.

– Tak. Ale potrafi być męczący. Zupełnie jak ty. – Wrócił do swoich ulubionych zaczepek. Westchnął i spojrzał na przyjaciela: – Teraz dopiero zaczynam się naprawdę rozumieć. Bycie Jinchuuriki to straszny ciężar.

– Jak to się mówi: „Tylko inny Jinchuuriki zrozumie Jinchuuriki”. Wiesz w pewien sposób cieszę się, że zamieniliśmy się ciałami. Mamy okazję naprawdę się zrozumieć. Jak nikt inny.

– Naruto nie masz żalu do rodziców, że zapieczętowali w tobie demona?

– Od kiedy poznałem prawdę, to nie. – Uzumaki, widząc, że Sasuke znowu jest zamyślony, zalał herbaty i postawił je na stole.

Nagle rozległo się głośne pukanie. Sasuke wstał, ale Naruto go zatrzymał.

– Myślę, że będzie lepiej jeśli jak otworzę – zaproponował i poszedł otworzyć drzwi.

– Słucham – odparł mało grzecznie Naruto, pamiętając by zachowywać się jak Uchiha.

– Wyszło ci prawie idealnie – odezwał się Kakashi mijając Uzumakiego.

– Nic na to nie poradzę, Nie umiem marszczyć nosa w nieskończoność.

– Ile razy mam ci powtarzać, że ja się nie marszczę – powiedział Sasuke wchodząc do salonu.

– Jak miło – skomentował Hatake: – Nie ma to jak kłótnia koch… przyjaciół z samego rana. – Sasuke nie uszło uwadze to, co tak naprawdę chodziło ich nauczycielowi po głowie.

Miał tylko nadzieję, że Naruto tego nie usłyszał.

– Co cię do nas sprowadza? – zapytał oschle Sasuke i posłał senseiowi, w swoim mniemaniu, mordercze spojrzenie.

Kakashi tylko prychnął rozbawiony.

– Nie jesteście zbyt dobrymi aktorami. Chciałem zobaczyć jak sobie radzicie. Tsunade rozmawiała z Inoichim.

– I co? – Zainteresował się Naruto.

– Będzie musiał was przebadać. Macie po południu iść do szpitala.

– Mam nadzieję, że coś wymyśli. Chciałbym już wrócić do swojego ciała – warknął Sasuke.

– Czy aby na pewno? – odezwał się w końcu Kurama.

Uchiha spiął się na chwilę, co nie uszło uwadze Naruto.

– Kurama wiem, że mnie słyszysz – odezwał się: – Przestań wreszcie mu dokuczać, bo jeszcze bardziej wzmocnię pieczęć.

W odpowiedzi, Sasuke usłyszał w swoim umyśle głoście prychnięcie demona, co nawet go rozbawiło. Uśmiechnął się delikatnie.

– Pamiętajcie. Po południu. Szpital – powiedział Kakashi: – Chociaż wątpię, żeby Inoichi coś wskórał.

– Kakashi ty coś wiesz, prawda? – zapytał Sasuke.

– Ja zawsze coś wiem.

– Co takiego? – odezwał się Naruto.

– Hehe… Sami do tego dojdźcie.

– Nee… Kakashi–sensei. Jeśli istnieje jakiś sposób, żebyśmy odzyskali swoje ciała, i ty o tym wiesz, powinieneś nam powiedzieć – powiedział Uzumaki z wyrzutem.

– Nie ma mowy Radźcie sobie sami. Ciekawe kiedy się skapniecie, o co w tym wszystkich chodzi. Chociaż myślę, że przynajmniej jeden z was szybko powinien się połapać. – Spojrzał sugestywnie na Uchihę w ciele blondyna. Sasuke popatrzył na szarowłosego zbity z tropu i w pewnym momencie doznał olśnienia. Jego niebieskie oczu rozgrzeszyły się w szoku i zwrócił wzrok na Uzumakiego: – No właśnie o to chodzi. – Skomentował Kakashi.

– Ale o co? – zapytał Naruto i patrzył raz na senseia, a raz na przyjaciela.

– No dobra. To ja będę lecieć. Powodzenia. – Zniknął w białym dymie, ostatni wyraz był skierowany do Uchihy.

– Sasuke o co w tym wszystkim chodzi? – dopytywał się Naruto.

– To jest takie proste – mówił jakby do siebie.

– Ale co jest proste? – Niecierpliwił się.

Sasuke uśmiechnął się czule do przyjaciela, co całkowicie zbiło Uzumakiego z tropu.

– Naruto jesteś idiotą, tak samo jak ja.

– No nie wytrzymam! Powiedz o co chodzi?

Sasuke podszedł do niego bardzo blisko. Spojrzał prosto w swoje czarne oczy, które kiedyś były tak obojętne, a teraz było w nich widać pełno życia.

– Zrozumiesz Naruto. Na pewno zrozumiesz. Chodź. Musimy się ubrać. Przecież nie pójdziemy do szpitala w piżamach. A potem zrobimy zakupy. – Uśmiechnął się do niego: – Może kupimy ramen?

Naruto patrzył w szoku na przyjaciela. Nastrój Sasuke zmienił się momentalnie. Z rozkojarzonego, znowu zrobił się opanowany. Chociaż nie do końca. Wydawał się być bardzo szczęśliwy.

– Rusz się Młotku! – krzyknął do niego ze swojej sypialni.

– No, no Uchiha. Cóż to za przemiana. A jeszcze wczoraj miałeś wyrzuty sumienia – odezwał się Kurama.

– Wiedziałeś, prawda? Ależ oczywiście, że tak. W końcu znasz sekrety jego serca.

– Taaa. – Zgodził się demon. – Ale nie będzie ci łatwo. Jeśli nie chcesz czekać w nieskończoność, to musisz mu powiedzieć, o swoich uczuciach.

– Nie mogę tego zrobić. Sam musi zdać sobie sprawę z tego co czuje. Nie mogę mu nic podpowiedzieć.

– Więc będzie to długo trwało – skomentował Lis.

– Wiesz co Kurama. Nie jesteś taki zły, za jakiego uchodzisz.

– Zamknij się Uchiha! – warknął.

– Wiesz, nie tylko ty masz wgląd w sekrety serc swoich Jinchuuriki. Wiedzę, że ci zależy na szczęściu Naruto. Tak samo jak mi. Wiec może jednak posłucham twoich dobrych rad i troszkę pomogę mu uświadomić co do mnie czuje.

– To życzę powiedzenia. Ale na mnie nie licz więcej.

– Hai, hai. – Roześmiał się w myślach.

C.D.N.