Marzyciele.

Konnichiwa!!

Kochani dzisiaj bardzo krótko. Tekst napisany dzisiaj na kolanie, dosłownie. Już od pewnego czasu chodził mi po głowie, ale nie potrafiłam wpisać go w jakieś większe opowiadanie. Może kiedyś. Więc postanowiłam, że wrzucę w takiej postaci. Nie wiem co prawda czy ktoś jeszcze czyta moje blogi. Jeśli ktoś jednak tu zawita, niech zostawi po sobie jakiś ślad. Komentarze motywują mnie, do dalszego pisania, a jak nie ma żadnych, to nie wiem czy jest w ogóle sens w wrzucaniu tu czegokolwiek. Nawiązując do motywacji. Następny rozdział wampirków jest napisany, ale nie przepisany. Tak więc od Was zależy kiedy się pojawi. Zapraszam do komentowania. Nie bójcie się wypowiadać swojego zdania. Negatywne czy pozytywne, każde mile widziane. Nie przedłużam już, życzę przyjemnej lektury.

Pozdrawiam Wasza Hikaru-chan.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Marzyciele.

Naruto wyczuł na sobie spojrzenie czarnych tęczówek i popatrzył w stronę ich, lekko uśmiechniętego, właściciela.

– Co? – zapytał Uchiha, poważniejąc.

– Nic. – Blondyn odwrócił się bokiem do Sasuke, ale po chwili spojrzał na niego ponownie. – Wyglądasz jakbyś chciał coś powiedzieć.

– Nic nie chcę powiedzieć. – Brunet podszedł powoli do niego. – Wolę pokazać. – Przygarnął go do siebie i złożył na jego ustach czuły pocałunek.

– Pokazanie tego co czujesz jest dla ciebie mniej żenujące niż powiedzenie?

Uchiha otworzył usta z zamiarem powiedzenia czegoś, ale pod wpływem intensywnego niebieskiego spojrzenia, zamknął je i zaczął się śmiać, chcąc zatuszować swoje zmieszanie.

– Chcę cię pocałować – wyszeptał Naruto, zwracając na siebie uwagę Sasuke. – Chcę cię dotknąć. – Zaskoczona czerń spotkała się ze stanowczym błękitem. – Chcę się z tobą kochać.

Przez dłuższą chwilę stali w milczeniu, patrząc sobie prosto w oczy. Nagle Naruto parsknął śmiechem, odwracając w bok zarumienioną twarz.

– To rzeczywiście żenujące – wyszeptał.

Poczuł na swoich policzkach silne i szorstkie dłonie, a na ustach delikatne i ciepłe wargi Uchihy.

– Jesteś niesamowity. Zawsze wszystko robisz jako pierwszy. Skąd czerpiesz na to siłę?

– Nie wiesz? – Naruto nakrył dłonie bruneta swoimi.

– Kocham cię – wyszeptał Sasuke.

– No widzisz. To nie jest wcale takie trudne. – Blondyn uśmiechnął się ciepło. – No a teraz powiedz: Naruto, pragnę cię najbardziej na świecie.

– Naruto… – Uchiha spojrzał na rozszerzającą się w jeszcze większym uśmiechu twarz Uzumakiego. – Idziemy do łóżka. – Pociągnął go za rękę w stronę sypialni.

– Hehe. No dobra. Tak też może być. – Wyprzedził go, zatrzymał się przed nim i uśmiechnął zadziornie. – Ale w łóżku doprowadzę cię do takiego stanu, że będziesz krzyczał w ekstazie moje imię i błagał o więcej.

– Fajnie jest być marzycielem, Młotku.

– Jak na razie moje wszystkie marzenia się spełniły. A więc tak, dobrze jest być marzycielem. – Przymrużył oczy. – Bardzo dobrze – wyszeptał i wbił się namiętnie w usta bruneta. – A teraz zabierz mnie do łóżka i pokaż jak bardzo mnie pragniesz.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Był środek nocy. Po pomieszczeniu rozchodziły się dźwięki równych i spokojnych oddechów splecionych ze sobą dwóch ciał. Sasuke obserwował z czułością lekko uśmiechniętą twarz śpiącego Naruto.

– Chcę cię całować – wyszeptał. – Chcę cię dotykać. Chcę się z tobą kochać. Pragnę cię najbardziej na świecie.

– A nie mówiłem. – Naruto przeciągnął się lekko i spojrzał w zszokowane czarne oczy. – Moje wszystkie marzenia się spełniają.

– Nie tylko twoje. – Uchiha przyciągnął go do siebie i schował twarz w zagłębieniu jego szyi. – Powiedz, że mnie kochasz.

Naruto roześmiał się ciepło. Dotknął jego policzków i skierował jego twarz ku swojej.

– Kocham cię najbardziej na świecie.

Sasuke przylgnął do jego ust.

Po pewnym czasie w pomieszczeniu ponownie rozbrzmiały spokojne oddechy dwóch marzycieli.

The End