Miłość jest cudem cz. 5.

Miłość jest cudem cz. 5.

- Wujku! Wujku! – blond włosa 15-letnia dziewczyna wpadła do klasy i rzuciła się na szyję czarnowłosemu mężczyźnie. – Zdałam egzamin na chuunina! – piszczała mu tuż przy uchu.

- No! Moje gratulacje! – przytulił dziewczynę do siebie. – Wiedziałem, że dasz radę.

- W końcu miałam świetnego nauczyciela. – spojrzała na niego swoimi zielonymi oczami.

- Sama ciężko na to zapracowałaś.

- Nie masz już lekcji prawda?

- Nie. właśnie skończyłem na dzisiaj.

- Więc chodź ze mną do taty. Może uda nam się dzisiaj wyciągnąć go wcześniej z pracy. Myślisz, że się ucieszy?

- Myślę, że bardzo się ucieszy. To chodźmy. – zapakował klasówki do torby.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- KONOHAMARU! – wściekły blond włosy mężczyzna wparował do biblioteki.

- Tak braciszku? – mimo, że szatyn miał już 35 lat, cały czas go tak nazywał.

- Gdzie są te cholerne papiery, które miały przyjść?! Czekam na nie i czekam!

- Jeszcze nie przyszły.

- ILE MAM JESZCZE CZEKAĆ?!

- To nie jest moja wina! Przestań się na mnie wściekać! Jak masz się tak zachowywać to lepiej idź na spacer!

- Nie takim tonem do Hokage gówniarzu!

- Jeny przeżywasz ten egzamin jak mrówka okres.

- Dobra! Dobra! O przeżywaniu egzaminu porozmawiamy wtedy, gdy twój syn będzie do niego podchodził!

- Na szczęście mam jeszcze kilka lat. – odetchnął z ulgą Konohamaru.

- No nie wiem. Sasuke mi mówił, że jest bardzo zdolny. Może skończy akademię wcześniej niż myślisz.

- Ma to po mamie.

- Na pewno nie po tacie. – powiedział Naruto.

- Taaa. Twoja córka też nie ma inteligencji po tobie.

- Coś ty powiedział?!

Nagle drzwi do biblioteki otworzyły się ponownie z hukiem, a na szyi niebieskookiego uwiesiła się zgrabna blondynka.

- TATO ZDAŁAM! ZDAŁAM!

- To wspaniale. Wiedziałem, że dasz sobie radę. Ale nie krzycz mi do ucha błagam.

- Ciekawe za kim to odziedziczyła? – zagrzmiał głos przy drzwiach.

- O cześć Sasuke! Już masz koniec zajęć?

- Tak. Co byś powiedział gdybym porwał ciebie i Kushinę na ramen?

- RAMEN!!! TAK! TAK! – piszczała zielonooka, która odziedziczyła po ojcu miłość do tej potrawy i oczywiście niewyobrażalną ilość energii, a także wielki szeroki uśmiech.

- Kona. Jak przyjdą te papiery to przyślij mi je do domu.

- Tak jest.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- No i wtedy użyłam Goukakyuu no Jutsu. Padł poparzony. A ja wygrałam.

- Goukakyuu no Jutsu? Kiedy się tego nauczyłaś? – Naruto był pod wielkim wrażeniem.

- 3 lata temu.

- 3 lata temu? I nic mi nie powiedziałaś?

- To miała być niespodzianka. Wujek Sasuke nauczył mnie też Chidori. No i jestem w trakcie nauki Chidori Nagashi. Ale to trudna technika. Nie wszystko jeszcze rozumiem.

Blondyn otworzył usta ze zdziwienia.

- Wiedziałem, że mam zdolną córkę. Ale nie miałem pojęcia, że aż taki bardzo. Jestem z ciebie bardzo dumny. No to twoje zdrowie Kushina. – podniósł szklankę sake. – Pozwalam ci się dzisiaj napić. W końcu to twój wielki dzień.

- Wujku a pamiętasz dzień w którym zdałeś egzamin chuunina? Słyszałam, że miałeś indywidualny egzamin. – blondyn wypił szybko sake, na jego twarzy pojawił się smutek.

- Wolę o tym zapomnieć. – powiedział smutno Sasuke.

- Ale dlaczego? Przecież zdałeś. Powinieneś być z tego dumny. Ja nigdy nie zapomnę tego dnia. – wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

Gdyby nie zielone oczy i nos, była by jak żeńska wersja 15-letniego Naruto. Miała długie blond włosy splecione w dwa grube warkocze. Charakterek odziedziczyła po ojcu. Była hałaśliwa i wygadana.

- Wtedy zmarła twoja mama. – usłyszała smutny głos ojca.

Dziewczyna popatrzyła na niego ze smutkiem. Potem spojrzała na Uchihę, który również był smutny. Westchnęła.

- Ale na drugi dzień się urodziłam prawda?

- Tak. – Szósty uśmiechnął się słabo.

- O Naruto. Dobrze, że cię tu jeszcze zastałem przyszły te dokumenty. – wpadł zdyszany Konohamaru od knajpy.

- To dobrze. Wybaczcie. Obowiązki wzywają. Do zobaczenia wieczorem. – poszedł za szatynem.

Sasuke patrzył tęsknie za oddalającym się blondynem.

- Kiedy mu powiesz? – z zamyślenia wyrwał go głos Kushiny.

- Co?

- Pytam się jak długo jeszcze masz zamiar ukrywać przed nim swoje uczucia?

- Nie rozumiem o co ci chodzi.

- Oj wujku. Przestań zgrywać idiotę.

- Może i jesteś moją ukochaną chrześniaczką, ale nie pozwolę ci tak do siebie mówić.

- Chciałeś powiedzieć jedyną ukochaną chrześniaczką. – wyszczerzyła zęby, poczym pocałowała go w policzek. Zrobiła słodką minkę. – Nie gniewaj się na mnie.

- Wiesz, że nie potrafię się na ciebie gniewać. – miał do niej słabość.

- No więc kiedy mu powiesz…

- Kushina…

- …że go kochasz? – brunet spojrzał zaskoczony na blondynkę. – Nie jestem idiotką. Już od dawna wiem, że kochasz mojego tatę. Jeśli bałeś się wyznać swoje uczucia ze względu na mnie, to już nie musisz się tym przejmować. Właściwie to nigdy nie musiałeś. Ty i tata jesteście dla mnie najważniejsi. Chcę żebyście byli szczęśliwi. Zamiast wzdychać do niego po kryjomu powiedz mu wreszcie. Nie możesz ukrywać tego do końca życia.

- To nie jest takie proste. To nie twoja wina, że mu nie powiedziałem. Po prostu nie chcę go stracić. Wolę mieć go za przyjaciela. Niż mu wyznać, a potem go przez to stracić.

- A skąd wiesz, że go stracisz?

- Kushina ty nie rozumiesz.

- Jak długo jeszcze to wytrzymasz. Nie mogę patrzeć jak się męczysz. Proszę wujku. Bądź szczęśliwy. Zrzuć z siebie ten ciężar. Dobra ja muszę już iść. Obiecałam Ayame, że do niej wpadnę. To na razie wujku. – wstała i pocałowała go w policzek. – AAA!! I jeszcze jedno. Nie wrócę dzisiaj na noc. Więc nie czkajcie z kolacją. Ayame urządza dzisiaj imprezę z okazji zdania egzaminu. Będę i niej nocować. Wujku słuchasz mnie?

- Tak. Dobrej zabawy.

Pochyliła się nad nim i szepnęła mu do ucha.

- Nie będzie mnie całą noc. Wykorzystaj to. Zdobądź swoją miłość. Jeśli tego nie zrobisz potraktuję cię jutro Chidori albo Rasenganem. Albo oba razem. No to ja lecę. Pa! – pocałowała go jeszcze raz w policzek i już jej nie było.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Słońce już dawno zaszło. Naruto siedział za biurkiem i kończył czytać ostatni dokument. Zamknął teczkę i odetchnął z ulgą. Nagle wszedł Konohamaru. W ręce trzymał jeszcze jedną teczkę.

- No nie błagam. Nie rób mi tego. – powiedział cierpiętniczo.

- Nie musisz tego czytać. Tylko podpisać. To są papiery shinobi, którzy zdali dzisiaj egzamin na chuunina.

- No dobra dawaj mi to. A i przepraszam, że dzisiaj na ciebie nakrzyczałem. Byłem bardzo zdenerwowany.

- Nie przejmuj się.

- Za to jutro masz wolne.

- Naruto…

- Nie chcę słyszeć żadnego sprzeciwu. Spędź trochę czasu z rodziną.

- No dobrze. Dziękuję.

- Możesz już iść do domu. A wszystko pozamykam. Dobranoc.

- Dobranoc.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Sasuke siedział w ciemnym salonie. Był bardzo przygnębiony. Kochał Naruto już od wielu lat. Właściwie od dzieciństwa. Ale bał się mu wyznać swoje uczucia. Bał się, że przyjaciel go odrzuci. To była jedyna rzecz jakiej się obawiał. Od 15 lat mieszkał razem z blondynem i pomagał w wychowaniu Kushiny. To właśnie ze względu na nią zrezygnował z dołączenia do ANBU. Zaczął pracować w Akademii. I musiał przyznać, że ta praca bardzo mu się podobała. Stwierdził, że lubi pracować z dziećmi. A jak tylko Kushina poszła do szkoły polubił to jeszcze bardziej. Dziewczyna zawładnęła jego sercem. Kochał ją jak córkę. Ich cała trója była bardzo zżyta ze sobą. Dzięki dziewczynce Naruto i on bardzo się do siebie zbliżyli. Jednak Sasuke nigdy nie wyznał mu swoich uczuć. Ale Kushina powiedziała dzisiaj prawdę. Jak długo jeszcze wytrzyma?

Nagle w salonie zostało zapalone światło.

- Sasuke? Myślałem, że nikogo nie ma. Dlaczego siedzisz po ciemku? Spałeś?

- Nie. Nie spałem.

Jak tylko usłyszał jego głos serce zbiło mu mocniej. A kiedy go zobaczył jeszcze bardziej przyspieszyło swoją pracę.

- Sasuke coś się stało?

- Nie nic.

- Daj spokój przecież widzę. – usiadł koło niego na kanapie. – Powiedz co się stało. – położył rękę na jego dłoni.

Sasuke wyrwał ją szybko i gwałtownie podniósł się z kanapy. Zaczął iść w kierunku swojego pokoju. Został zatrzymany przez bardzo silny uścisk dłoni. Znowu próbował wyrwać rękę, ale blondyn bardzo mocno go trzymał.

- Nigdzie nie pójdziesz dopóki mi nie powiesz co cię gnębi. – jego głoś był bardzo władczy.

Już dawno Uzumaki tak się do niego nie odzywał. Ciepła dłoń blondyna i jego władczy ton spowodowały, że Uchiha zaczął się trząść. Naruto bardzo się zdziwił i zmartwił jego reakcją. Zauważył, że mężczyzna już od kilku dni zachowuję się dziwnie. Zaczął go nawet unikać. Niebieskooki pociągnął go tak mocno za rękę, że ten wylądował w jego ramionach. W tym żelaznym uścisku Sasuke kompletnie się rozkleił i zaczął płakać. Naruto zaczął go delikatnie głaskać po głowie.

- Sasuke proszę powiedz mi o co chodzi? Martwię się o ciebie. Od paru dni dziwnie się zachowujesz.

- Ja już nie mogę.

- Co nie możesz?

- Żyć w ten sposób.

- O czym ty mówisz?

- Naruto już dłużej nie mogę tego ukrywać.

- Czego?

- Kocham cię. – wyszeptał mu do ucha szlochając.

Stali na środku pokoju w objęciach. Kiedy blondyn usłyszał wyznanie zamurowało go.

- Już od dawna cię kocham. Od kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem. Wtedy nad jeziorem. Krótko po śmierci mojej rodziny. Myślałem, że to uczucie minie. Ale ono stawało się coraz silniejsze. Już nie mogę dłużej tego w sobie dusić. Kocham cię. Jesteś dla mnie wszystkim. Całym moim światem. Nie potrafię żyć bez ciebie. Nie chcę żyć bez ciebie. Naruto przepraszam. Zniszczyłem naszą przyjaźń. Ale już nie.. – poczuł ciepłe dłonie na swoich policzkach.

- Też cię kocham. – przerwał mu blondyn. – Zawsze kochałem. Ale nie myślałem, że możesz odwzajemnić moje uczucia. Postanowiłem przelać swoje uczucia na Sakurę. Myślałem, że z czasem pokocham ją bardziej niż ciebie. Kochałem ją to prawda. Ale nie tak, jak mężczyzna powinien kochać kobietę. W moim sercu było miejsce tylko dla jednej osoby. Dla ciebie.

Spojrzeli sobie w oczy. Ich usta spotkały się w namiętnym pocałunku.