Przeznaczenie.

Przeznaczenie.

„Sanju i Uchiha. Ogień i nienawiść. Naruto i Sasuke. Obaj zostaliście wybrani przez przeznaczenie… Naruto pewnego dnia będziesz walczył z Sasuke”.

Wtedy nie wierzyłem w te słowa. Wierzyłem w coś innego, że naprawdę mogę cię zmienić. Lecz teraz, gdy patrzę w twoje czerwone oczy, już wiem, że cią nie zmienię. Są pełne nienawiści. Cała twoja postać aż płonie od tego uczucia. Dlaczego nawet do mnie? Czyż nie byliśmy przyjaciółmi? Dlaczego to tak musi się skończyć? Czy naprawdę jest tak nam pisane? Nie chce tego. Ale ty tego pragniesz. Ściskasz w dłoni swoją katanę. Tak bardzo pragniesz ją we mnie wbić. Tak bardzo pragniesz zobaczyć moją krew. Chcesz patrzeć jak moje oczy, wpatrzone w ciebie z miłością, gasną na zawsze. Pragniesz tego tak bardzo, że aż sprawia ci to ból.

W twoim sercu jest ciemność, której nie jestem w stanie pokonać. Podobno miłość zawsze zwycięża. Lecz nie tym razem. Teraz musi przegrać. Ja jestem ogniem. Ogniem miłości, który miał cię zmienić. Miał zniszczyć w twoim sercu nienawiść do całego świata. Ten ogień mógłby cię ogrzać. Odsunąć gdzieś daleko tę samotność, w której tkwisz. Mógłby, gdybyś tylko chciał.

Wyciągasz przed siebie katanę i biegniesz w moim kierunku. Nie mogę się ruszyć. Ale nie dlatego, że twój sharingan na mnie działa. Nauczyłem się technik, dzięki którym umiem się opierać tej mocy. Nie ruszam się bo nie chcę. Twoje ostrze wbija się w moje ciało. Wchodzi coraz głębiej, rozrywając wszystko po drodze. Czuje ciepłą krew, która wypływa z mojego ciała. Patrzę w twoje oczy, cały czas przepełnione nienawiścią i chęcią mordu. Mimo wszystko uśmiecham się, bo nareszcie jesteś na tyle blisko mnie, że mogę cię dotknąć. Dotykam twojego policzka, zostawiając ślad moje krwi. Moje ramiona przyciągają cię do mojego ciała. Twoje ostrze jeszcze głębiej zatapia się w moje ciało. Ale ja nie czuje bólu. To nie jest teraz ważne. Ważna jest ta bliskość, której pragnąłem od tak dawna. Ważne jest ciepło twojego ciała, kiedy moje zaczyna słabnąć. Przybliżam swoje ust do twojego ucha.

- Kocham cię. – ledwo słyszę swój własny głos.

Trzymam się kurczowo twojej szyi, czuję jak twoje dłonie dotykają moich policzków. Ją takie ciepłe. Wręcz palą moją skórę, która jest coraz bardziej chłodna. Spoglądam w twoje czarne oczy. Patrzą na mnie jak dawniej. Nie! Jest w nich coś innego. Co to takiego? Powiedz mi. Chcę o to zapytać, ale nie mogę wypowiedzieć ani słowa. Widzę, że coś mówisz do mnie, a po twoich policzkach spływają łzy. Nie słyszę tego co do mnie mówisz. W twoich oczach nie ma już nienawiści. Jest ból i cierpienie. Dlaczego cierpisz? Czuję jak twoja dłoń głaszcze mnie po głowie. Czuję twoje usta na moim policzku. Są takie delikatne. Teraz czuję ja na moich ustach. Całujesz mnie delikatnie. Nie mogę uwierzyć, że możesz tak całować. Ty, który zabił tylu ludzi w powodu nienawiści. Przytulasz mnie jeszcze mocniej. W twoich ramionach jest tak ciepło i bezpiecznie. Chciałbym tu zostać na zawsze. Podnoszę słabnące powoli spojrzenie na twoją twarz. Znów coś do mnie mówisz. Patrzę na twoje usta. Układają się w słowa:

- Kocham cię.

NIE! Dlaczego dopiero teraz, kiedy koniec jest tak blisko!? To było kłamstwo. Mogłem cię zmienić. Zrobiłem to. Ale nie będę mógł się tym cieszyć. Jest już za późno. Tak bardzo chciałbym teraz zostać. Zmienić cię jeszcze bardziej. Wyryć w twoim sercu miłość do mnie. Stać się twoim światem. Ty już jesteś moim. I pozostaniesz do końca. Nie chce teraz odchodzić, kiedy okazało się, że jesteś mój. Chce ci pokazać co to znaczy być kochanym. Chce żebyś ty pokazał mi to samo. Chce zostać z tobą na zawsze.

Twój obraz się rozmazuje. Widzę tylko kolor twoich włosów i czerwień moje krwi na twoim bladym policzku. Wyciągam rękę i próbuję cię dotknąć. Ale jesteś za daleko. Nie czuję już ciepła twojego ciała. Ani pocałunku, który składasz na moich ustach. Mój świat traci barwy. Powoli zapadam się w ciemność. Czy właśnie to nosiłeś w swoim sercu? Nie. To jest zupełnie inny rodzaj ciemności. Twoja mogłaby zniknąć, gdyby światło mojego serca było silniejsze. Moja ciemność już nigdy nie zniknie, ponieważ to śmierć ją sprowadziła.

To koniec. Już całkowicie zapadłem się w tej ciemności. Nic już nie czuję. Ani zimna, ani ciepła, ani bólu. Chociaż jest coś co czuję – miłość. Umieram wiedząc, że mnie kochasz, że nie byłem ci obojętny. W twoim sercu będę żył do końca twojego życia.

„Obaj zostaliście wybrani przez przeznaczenie”.

Tak. Naszym przeznaczeniem było kochać się. Kochać bez nadziei na przyszłość. Cieszyć się tą miłością przez kilka sekund, by zaraz potem popaść w rozpacz. Jeden z nas będzie ją odczuwał do końca swojego życia. W twoim sercu znowu zagości nienawiść. Tym razem do samego siebie. Za to, że zadałeś mi śmiertelny cios. Nie chcę żebyś to czuł. Chcę żebyś był szczęśliwy. I chciałbym dać ci to szczęście. To było moje marzenie, które nigdy się nie sprawdzi.

- Żegnaj Sasuke.

The End