Wola ognia cz. 2 – W poszukiwaniu siły i obietnica.

Wola ognia cz. 2 – W poszukiwaniu siły i obietnica.

Naruto otworzył oczy. Poczuł, że ktoś obejmuje go za szyję.

- Sasuke? – szepnął jeszcze nie do końca przytomny.

- Naruto to ja Sakura.

Chłopak spojrzał na przyjaciółkę, która miała czerwone oczy od płaczu.

- Och Naruto tak się o ciebie martwiłam.

- Sakurka? – spytał już przytomniejszym głosem.

- Tak się cieszę, że nic ci nie jest.

- Sakurka, gdzie ja jestem?

- W szpitalu w Konoha. Kakashi-sensei znalazł cię nieprzytomnego w Dolinie Końca.

- Gdzie jest Sasuke?

- Niestety, on odszedł. – powiedziała smutno różowowłosa.

- To niemożliwe! On nie mógł tak po prostu odejść! – zarwał się gwałtownie z łóżka, ale zaraz po tym pożałował tego ruchu, ponieważ poczuł silny ból głowy. Opadł z powrotem na poduszki.

Sakura patrzyła na Uzumakiego, a w jej oczach znowu pojawiły się łzy.

- Sakurka nie płacz. – powiedział blondynek i dotknął delikatnie jej policzka żeby wytrzeć łzy.

- Naruto. – dziewczyna nie przestała płakać. – Jestem taka słaba. Nie mogłam ci pomóc go zatrzymać. Przepraszam. Wybacz mi, że jestem taka beznadziejna.

- Nie mów tak. To nie prawda.

- Ale zobaczysz stanę się silniejsza. Rozmawiałam już z Tsunade-sama. Będę u niej trenować. Stanę się silniejsze, żeby móc ci pomóc odzyskać Sasuke.

- Sakurka muszę ci coś powiedzieć.

- Ja wiem Naruto, że Sasuke cię kocha. Zawsze to wiedziałam. Widziałam jak na ciebie patrzył. Ja patrzyłam się na niego w ten sam sposób wiec wiem co czuł. Uganiałam się za min z przyzwyczajenia. Wiedziałam, że nie mam u niego żadnych szans.

- Sakurka, ja też go kocham.

- To też wiem. Zastanawiałam się tylko, kiedy wreszcie się do tego przyznasz.

- Nie przeszkadza ci to?

- Nie. Jesteście moimi przyjaciółmi, dlatego chciałabym żebyście byli szczęśliwi.

- Sakurka jesteś cudowna.

- Musisz szybko wrócić do zdrowia. Oboje musimy dać z siebie wszystko. Razem sprowadzimy Sasuke z powrotem do domu. – uśmiechnęła się zielonooka. – No muszę już iść. Tsunade-sama kazała mi poinformować ją kiedy się obudzisz. Zobaczymy się później. Pójdziemy na ramen. Ja stawiam, więc się kuruj. – puściła mi oczko i wyszła z sali.

Naruto zamknął oczy. Dotknął swoich ust. Przypomniał sobie pocałunki z Uchihą. Po jego policzku pociekły łzy.

- Dlaczego mnie ze sobą nie zabrałeś? Dlaczego mnie zostawiłeś? To tak bardzo boli. – myślał.

Rozpłakał się jeszcze bardziej. W takim stanie zastał go Jiraiya.

- Nie myślałem, że z ciebie taka beksa. – powiedział nagle.

Naruto podniósł głowę i spojrzał na sannina. Mężczyzna podszedł do Uzumakiego i usiadł na łóżku. Chłopak dosłownie rzucił się w jego ramiona. Jiraiya objął go i zaczął gładzić po włosach. Rozumiał co czuje. On przeżywał to samo, kiedy jego przyjaciel opuszczał wioskę.

- Nie płacz mały. – mówił łagodnie. Zawsze traktował Naruto jak syna.

- Muszę być silniejszy. Muszę...

- Dlatego tu jestem. Jak tylko wyjdziesz ze szpitala wyruszamy w podróż. Będę cię trenował przez 3 lata.

- Dziękuję Ero-sennin.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Naruto wyszedł na drugi dzień. Poszedł do swojego mieszkania, żeby się spakować. Przed drzwiami zastał Sakurę.

- Cześć. - przywitała się.

- Dzień dobry! – uśmiechnął się lekko chłopak.

Ale różowo włosa znała go na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że uśmiech jest udawany i tak naprawdę w głębi serca bardzo cierpi. Podeszła do niego i go przytuliła. Chłopak nie protestował.

- Naruto obiecałam ci ramen.

Poszli do ulubionej knajpy chłopaka – Ichiraku Ramen.

- Słyszałam, że opuszczasz nas na pewien czas.

- Tak. Będę trenował z Ero-sennin.

- Jak wrócisz będę już o wiele silniejsze. Tym razem będę w stanie ci pomóc.

- Sakurka dlaczego to robisz? Kochałaś Sasuke, a on zakochał się we mnie. Powinnaś mnie nienawidzić.

- Mylisz się. Kocham was obu jak przyjaciele. Najlepsi przyjaciele. Muszę się pogodzić z tym, że się kochacie.

- Sakurka naprawdę jesteś niesamowita.

- Zawsze możesz na mnie liczyć Naruto.

- A ty na mnie.

Po skończonym posiłku Naruto odprowadził dziewczynę do domu.

- Kiedy wyruszasz?

- Jutro z samego rana.

- Więc przyjdę się pożegnać. Dobranoc.

- Dobranoc.

Naruto szedł ulicami Konohy. Pozwolił, żeby nogi same go niosły. Księżyc był dzisiaj w pełni, więc noc była bardzo jasna. Kiedy stanął spostrzegł, że jest przed rezydencją klanu Uchiha. Przeszedł przez bramę i ogród. Stanął przed drzwiami wejściowymi. Okazało się, że były otwarte.

- Ten głupi drań tak bardzo spieszył się go Orochimaru, że nie zamknął drzwi. – powiedział do siebie.

Poszedł na górę, wszedł do pokoju Sasuke. Położył się na jego łóżku. Wtulił twarz w poduszkę, wdychając zapach pozostawiony przez bruneta.

- Co za cudowny zapach. Jakbym trzymał go teraz w ramionach. Sasuke tak bardzo cię kocham.

Pogrążony w myślach o ukochanym nie zauważył nawet kiedy zmorzył go sen.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

W tym samym czasie Sasuke dochodził do kryjówki Orochimaru. Spojrzał na księżyc, który był w pełni.

- Ciekawe co teraz robi Naruto? Pewnie jest na mnie wściekły, że go uderzyłem i odeszłam. Tak bardzo chciałbym do zobaczyć, przytulić, pocałować.

Westchnął, po raz ostatni spojrzał na księżyc i wszedł do kryjówki swojego przyszłego mistrza.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ranek nastał szybko.

- Tak myślałem, że cię tu zastanę.

Blondynek otworzył zaspane jeszcze oczy i zobaczył Jiraiyę.

- Jesteś już gotowy.

- Muszę się tylko jeszcze spakować.

- To za godzinę przy głównej bramie.

Naruto pobiegł szybko do swojego mieszkania. Spakował się. Spojrzał jeszcze tylko w lustro. Na jego szyi wisiał wisiorek od Piątej i wisiorek z symbolem klanu Uchiha. Dotknął przedmiotu.

- Kocham cię Sasuke i będę na ciebie czekał nie ważne co się stanie.

Wyszedł z mieszkania.

Przy bramie czekali: Jiraiya, Sakura, Tsunade i Kakashi.

- Naruto. – zaczęła Sakura. – Obiecaj mi, że staniesz się silny i wrócisz cały i zdrowy.

- Ty też mi to obiecaj.

Chwycili się za małe palce od dłoni i powiedzieli chórem – Obiecuję.

- Uważaj na siebie Naruto. – powiedziała Tsunade obejmując chłopca.

- Opiekuj się nim dobrze Jiraiya-sama. To jeden z moich kochanych uczniów. – odezwał się Kakashi czochrając blond czuprynę chłopaka.

- Już ja się nim zaopiekuję. – odpowiedział sannin z dziwnym uśmieszkiem na twarzy. – No Naruto już czas.

Chłopak podszedł do Sakury. Przytulił ją do siebie i otarł jej łzy z policzków.

- Głowa do góry Sakurka. Damy rade. – posłał je swój szeroki uśmiech. Po czym odwrócił się i razem z Ero-sennin przekroczył bramę Konohy.

Sakura stała długo w bramie, dopóki nie straciła chłopaka za oczu. Tsunade podeszła do niej i objęła ją ramieniem.

- Czas zacząć nasz trening. – powiedziała Hokage.

- Tak mistrzu. Jestem gotowa.