Moja iskierka, mój promyczek, moje słońce.

Moja iskierka, mój promyczek, moje słońce.

Każdego ranka budziłem się z poczuciem wielkiej pustki w sercu. Od 3 lat każdy mój dzień wyglądał tak samo. Budziłem się w ciemnym pokoju, w którym nie było okien. Jedynie świece dawały słabe światło, chociaż i one rzadko paliły się. Wolałem siedzieć w ciemnościach, które tak bardzo odzwierciedlały to co się działo w moim sercu. Wieczna ciemność, w której nie ma miejsca na światło. Ale czy na pewno?

Tak więc budziłem się każdego ranka w ciemnym pokoju. Myłem się, ubierałem, jadłem śniadanie i szedłem na trening z wężowatym. Trenowałem nieprzerwanie do późnych godzin popołudniowych. Potem jadłem coś na obiad i z powrotem na trening. A potem kolacja i znowu trening do późnej nocy. Wreszcie szedłem spać. Kilka godzin na twardym łóżku w pokoju, w którym śmierdziało stęchlizną. I z samego rana, tuż po wschodzie słońca, a piać od nowa. Tak właśnie wyglądał mój każdy dzień. W końcu moje ciało, jak i ja sam, przyzwyczaiło się do tych warunków. Wpadłem w rutynę, moje ciało działało automatycznie, jak nakręcana lalka. Orochimaru wzbudzał we mnie nienawiść, jednak nienawiść do Itachiego była jeszcze większa. Byłem gotów poświęcić wszystko: serce, duszę, ciało, żeby osiągnąć mój cel. Czułem, że coraz bardziej zatracam się w tej ciemności. Stałem się obojętny na wszystko i na wszystkich. Z każdym dniem pustka w moim sercu powiększała się.

Aż pewnego dnia w moim sercu zatliła się iskierka. Wystarczyło jedno spojrzenie w te cudownie niebieskie jak niebo oczy. Tak naprawę to uczcie nigdy nie zniknęło z mojego serca. Po prostu byłem tak pochłonięty swoją zemstą, że przestrzałem to dostrzegać. Jak tylko zobaczyłem te błękitne oczy, jak tylko usłyszałem jego donośny głos wykrzykujący moje imię, w ciemności w której tkwiłem pojawiło się światło. I nim się spostrzegłem zalało całe moje serce. Ale było już za późno, żeby się wycofać. Zbyt dużo poświęciłem, żeby się teraz zatrzymać. Odszedłem ponownie, zniknąłem w płomieniach patrząc jak w tych oczach, które tak bardzo kocham, pojawiają się łzy. W sercu poczułem rozrywający ból. Znowu to zrobiłem. Zostawiłem go, jedynego człowieka, który jest w stanie oświetlić tę ciemność, wypełnić pustkę w moim sercu. Znowu go zraniłem. Nawet chciałem go zabić. Myślałem, że dzięki temu mnie znienawidzi. Jak wyśmieję jego marzenia i będę próbował wbić w niego moją katanę. Ale on tylko stał i powiedział, że:

- Hokage nie może zostać człowiek, który nie jest w stanie uratować swojego przyjaciela. Prawda Sasuke?

Jego głos wypowiadający moje imię. Głos pełen smutku i cierpienia. Pamiętam, że spojrzałem wtedy na tego drugiego. Sai, tak miał na imię. Moje spojrzenie musiało mówić „Ratuj go przede mną”, ponieważ szybko zareagował i powstrzymał mój atak. I po tym wszystkim, po naszym pierwszym od 3 lat spotkaniu odszedłem.

Widok jego łez rozrywał moje serce na kawałki. Musiałem wzbudzić w sobie nienawiść, inaczej nie byłbym w stanie zabić brata. Próbowałem otulić się znowu ciemnością, jednak tym razem światełko z niej nie znikło. I myślę, że to właśnie dzięki tej iskierce dałem radę pokonać Orochimaru i Itachiego.

A teraz otacza mnie nieprzenikniona ciemność. Nic nie widzę, nic nie słyszę. I nagle coś się przebija przez tą ciszę. Czyjś głos mnie woła. Nie. Ten głos wypowiada łagodnie moje imię. Czuję w nim panikę, czułość, nadzieję i strach. Znam ten głos, bardzo dobrze go znam. Nie mogę już wytrzymać. Chcę zobaczyć właściciela tego cudownego, dla mych uszu, głosu. Otwieram oczy i od razy tonę w silnych i ciepły ramionach, aż brakuje mi tchu.

- Draniu tak się o ciebie martwiłem. – wyszeptał mi do ucha.

Odsunął się ode mnie. Moje spojrzenie utonęło w spojrzeniu niebieskich tęczówek mokrych od łez. Na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech, do którego tak tęskniłem. Mimo wolnie moje kąciki ust powędrowały do góry. Poczułem w sercu dawno zapomniany żar. Nagle coś brutalnie odsuwa go ode mnie.

- Sasuke-kun! – usłyszałem drugi znajomy głos, a przede mną pojawiła się twarz różowłosej dziewczyny. – Jak się czujesz?

Źle, oczywiście, że źle, koszmarnie. Gdzie on jest? Chcę widzieć tylko jego twarz. Spieprzaj mi stąd, z tą twoją twarzą. Spojrzałem w bok. Zobaczyłem, jak stoi zasmucony. Moje ciało zadziałało automatycznie. Wyciągnąłem rękę w jego kierunku.

- Naruto. – usłyszałem swój własny głos.

Do tej pory nie miałem siły mówić. Tylko moje myśli krzyczały.

- Jestem tutaj. Jestem przy tobie. – złapał mnie za rękę.

Uspokojony jego dotykiem, zamykam umęczone powieki. Moje ciało jest lekkie przepełnione ciepłem. To ciepło płynie od jego dłoni ściskającej moją. Po raz pierwszy, od 3 lat, zasypiam spokojnie, kołysany przez jego dotyk. I po raz pierwszy zasypiam z poczuciem, że nie jestem sam.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Obudziłem się rano i spojrzałem na sufit. Zamiast kamiennego i ciemnego, zobaczyłem otynkowany pomalowany białą farbą sufit. Poczułem powiew świeżego powietrza. Okno było uchylone. Czułem zapach drzew, trawy. Orzeźwiający wiatr muskał moją twarz. Przymknąłem oczy. I nagle poczułem koło siebie delikatny ruch. Spojrzałem w tym kierunku. Naruto leżał skulony na moim łóżku i ściskał moją dłoń. Spał sobie spokojni, jak dziecko, którym już przecież nie był. Co do tego nie miałem wątpliwości. Jego niegdyś delikatne ciało, bardzo wymężniało. Widać było, że ciężko trenował. Rysy jego twarzy były bardziej wyraziste. Położyłem się na boku i objąłem go w pasie, żeby nie spadł. W tym samym momencie otworzył oczy. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Jego dłoń przesuwała się po opatrunku, który miałem na głowie. Zsunęła się na mój policzek. Masował mnie przez chwilę kciukiem zahaczając o usta. Robił to bezwstydnie. A może on jeszcze śpi i nie zdaje sobie sprawę z tego co robi? Jego oczy błyszczały ze szczęściem, a usta układały w czuły i ciepły uśmiech. Jego czuły dotyk sprawił, że w moim sercu zagościł spokój jakiego nie czułem już od dłuższego czasu. Przymknąłem oczy i całkowicie oddałem się temu wspaniałemu doznaniu. Nagle poczułem jak jego wargi muskają moje usta. Czułem narastający żar i zapragnąłem czegoś więcej.

Oderwał się ode mnie gwałtownie i wstał z łóżka. Poczułem się strasznie samotny nie czując jego dotyku i ciepła. Zdezorientowany otworzyłem oczy i w tym momencie do sali weszła Haruno. Miała bardzo groźną minę, co przeraziło Naruto. Nie patrząc na niego podeszła do mojego łóżka. Swoim cielskiem zasłoniła mi widok na mojego blondyna. Kiedy zacząłem go tak nazywać? Mój blondynek, moja iskierka, mój promyczek, moje słońce. To on oświetla moją ciemność, wypełnia moją pustkę.

- Sasuke-kun jak się czujesz? – usłyszałem przesłodzony głos dziewczyny.

Skrzywiłem się, co sprawiło, że Sakura zaczęła dotykać moich opatrunków. Przestań mnie dotykać! Nie twojego dotyku potrzebuję! Próbowałem wychylić się i go zobaczyć. Sakura przytrzymywała mnie mocno. Ależ ona ma siłę. Zostaw mnie wariatko!

- Sasuke-kun nie możesz się ruszać. Twoje rany otworzą się.

To odsuń się ode mnie! Nie zasłaniaj mi mojego słońca!

- Naruto wynoś się stąd! On teraz musi odpoczywać.

Podszedł do mojego łóżka. Nie zważając na wściekłe spojrzenia dziewczyny, które zdawały się rzucać pioruny, złapał mnie za rękę.

- Pojdę do domu. Wezmę prysznic, przebiorę się i zaraz do ciebie wrócę. Obiecuje.

Pocałował mnie, ale nie jak mi się zdawało w czoło czy policzek. Po prostu pocałował mnie w usta. Przerażony spojrzałem na dziewczynę. Jej spojrzenie było jeszcze bardziej wściekłe. Zebrałem resztki siły, która mi pozostała. Nieźle mnie Itachi załatwił mnie, nie ma co. Objąłem go i przyciągnąłem do siebie. Niech ta przeklęta zielonooka wie, że należę tylko do niego. Naruto oderwał się ode mnie, uśmiechnął się szeroko i wyszedł z sali.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

W szpitalu spędziłem jeszcze tydzień. Naruto przychodził do mnie codziennie. Spędzaliśmy razem całe dnie, ale na noc wracał do domu. Mówił, że nie chce się jeszcze bardziej narazić Sakurze, która i tak cały czas chodziła jak wielka chmura gradowa. Pewnego dnia przyszedł cały posiniaczony, był to efekt ich porannego treningu. Dziewczyna zrobiła sobie z niego worek treningowy. Jak tylko go takiego zobaczyłem, krew w moich żyłach wzburzyła się. Ale zaraz po nim weszła Sakura i wcale nie była w lepszym stanie. Poczułem dziwną satysfakcje. Moje słońce nie dało się tek okropnej babie, a jego siniaki i tak za kilka godzin znikną, a ona będzie w swoich chodzić przez tydzień, o ile nie więcej.

Podczas tych wszystkich wspólnie spędzonych godzin rozmawialiśmy o wszystkim co przydarzyło się nam przez te 3 lata rozłąki. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu bardzo się rozgadałem, a Naruto siedział cicho i mnie słuchał. A potem ja słuchałem jego.

Po tygodniu opuściłem szpital. Naruto przyszedł po mnie. Miałem jeszcze zabandażowaną prawą rękę i lewą nogę. Zarzuciłem lewą rękę na ramiona blondyna, a on objął mnie w pasie. Wolno ruszyliśmy ulicami Konohy. Rozglądałem się na około z zaciekawieniem. Wioska bardzo się zmienia. Uparłem się, że chcę przejść koło siedziby Hokage i Akademii. Przystanęliśmy przy budynku szkoły. Przypomniało mi się jak przez przypadek ja i Naruto pocałowaliśmy się. Ale czy to rzeczywiście był przypadek? Może to była zapowiedź tego co naprawdę będziemy do siebie czuli? Spojrzałem na Naruto, a on w tym samym momencie spojrzał na mnie. Obaj myśleliśmy o tym samym.

Przeszliśmy przez mostek, na którym często się spotykaliśmy jako drużyna 7. Po 40 minutach wolnego marszu dotarliśmy do kawalerki Naruto. Nic się tu nie zmieniło, no poza jednym, było czysto. Posadził mnie na łóżku i poszedł do kuchni.

- Napijesz się herbaty?

- Bardzo chętnie.

Spojrzałem na komodę, która znajdowała się koło łóżka. Stało na niej zdjęcie naszej drużyny. Uśmiechnąłem się. Tak, ten czas, kiedy byliśmy drużyną był cudowny. Naruto podszedł do mnie i podał mi kubek. Usiadł na łóżku i w ciszy delektowaliśmy się ciepłym napojem.

- Jesteś z siebie zadowolony, że wreszcie postawiłeś na swoim i mnie sprowadziłeś do wioski?

- A ty jesteś z siebie zadowolony?

- Nie.

- Dlaczego? Przecież pokonałeś swojego brata.

- I co z tego mam? Jestem sam. Teraz już naprawdę.

- Nie. Przecież masz mnie. Zawsze miałeś.

- Nie zasługuję na ciebie. Raniłem cię przez ten cały czas, ale ciebie to nie zniechęcało. Dlaczego?

- Przecież wiesz dlaczego. Bo cię kocham.

Pierwszy raz usłyszałem od niego te słowa. Wiedziałem co do mnie czuje, okazywał mi to na każdym kroku, ale nigdy tego nie powiedział. Teraz jak usłyszałem te słowa poczułem się naprawdę szczęśliwy, ale nie umiałem się pozbyć bólu, który nagle wdarł się do mojego serca.

- Naprawdę nie zasługuje na ciebie. Jesteś dla mnie za dobry. Boję się, że znowu cię zranię.

 - Sasuke czasami osoby, które się kochają ranią się. To normalne. Ale najważniejsze jest żebyśmy nie zapomnieli co tak naprawdę nas łączy. W moim i twoim życiu skończył się właśnie pewien rozdział. Sprawmy, aby ten nowy był lepszy od poprzedniego. Pozbyłeś się ciężaru, który nosiłeś od tak wielu lat. To już przeszłość. Teraz liczy się tylko to co jest między nami. Nie chcę kogoś, kto mi zerwie gwiazdkę z nieba. Wystarczysz mi tylko ty. Tylko ciebie chce i potrzebuję. Nic więcej.

Zarzuciłem mu ręce na szyję i mocno się w niego wtuliłem.

- Ja też cię potrzebuję. Kocham cię.

Uśmiechnął się i zaczął mnie całować. Ile to już razy pragnąłem dotyku tych ust? Nie potrafię nawet zliczyć. Moje pragnienie zostaje teraz zaspokojone, ale zaczynam odczuwać inny. Już sam pocałunek mi nie wystarczy. On to chyba także czuje. Położył mnie na łóżku. Jego dłonie wdarły się pod moja koszule, a właściwie jego. Moje ubranie kompletnie nie nadawało się do ubrania, więc musiałem pożyczyć od niego. Ale to teraz nie ważne. Czuje jego dłonie, gorące dłonie na moim brzuchu, piersiach. W ślad za nimi idą jego usta. Całują moja skórę, miejscami lekko kąsają. Czuję jak czasami przygryza ją delikatnie zębami. Ale to mnie nie boli, wręcz przeciwnie. Moja koszula leży już gdzieś na podłodze. Ja też chcę zobaczyć jego nagie ciało. Chce dotykać jego skóry. Dać mu to co on mi daje. Usiadłem na łóżku. Patrząc mu prosto w oczy zdjąłem z niego koszule. Ależ on ma piękne ciało. Cudownie wyrzeźbiona klatka piersiowa, kaloryfer na brzuchu i do tego ta śniada skóra. Poczułem się zawstydzony. Nie żebym był gorzej zbudowany. Moje ciało też jest dobrze wyrzeźbione, ale moja blada skóra nie prezentuje się już tak dobrze. Lata spędzone pod ziemią w kryjówkach Orochimaru sprawiły, że stała się jeszcze bledsza. Lecz w jego spojrzeniu nie było żadnego rozczarowania. Patrzył na mnie z fascynacją i pożądaniem. Poczułem satysfakcję. Nikt inny nie będzie widział takiego spojrzenia tych niebieskich oczu. Jest ono zarezerwowane tylko dla mnie. Tak samo jak dotyk jego ust, dłoni, widok jego ciała. Teraz dopiero naprawdę do mnie dotarło, że on jest mój, że zawsze był mój, i że jest tak blisko mnie. W moim sercu nie ma już ciemności, a pusta przestala istnieć.

- Sasuke, gdzie byłeś? Nagle gdzieś mi odleciałeś.

- Nie martw się. Już nigdy nie odejdę.

- No ja mam nadzieję. Nawet gdybyś odszedł to ja i tak pójdę za tobą.

- Nie odejdę już nigdy.

Położył mnie z powrotem na łóżku.

- Naruto…

- Jesteś jeszcze ranny, więc nie przemęczaj się. Pozwól mi to zrobić.

Mówiąc to całował moją szyję. Jego ręce zdejmowały ze mnie spodnie. Liżąc i całując przesuwał się na moje piersi. Zaczął pieścić sutki. Za każdym razem jak czułem na nich jego usta i język, przez moje ciało przechodziły gorące fale.

- Naruto. – nie mogłem się powstrzymać przed wypowiedzeniem jego imienia.

Nie poznawałem swojego głosu. Westchnienie pomieszane z jękiem. Jego usta, język i dłonie dawały mi tyle rozkoszy, że nie poznawałem samego siebie. Dłońmi pieścił wnętrze moich ud, a ustami brzuch. Drażnił się ze mną. Chciałem, żeby zajął się moim najczulszym miejscem, ale on omijał go. Zaczynało mnie to wkurzać. Nie, to nie była wściekłość. To było wielkie pragnienie, pożądanie.

W końcu jego dłoń dotknęła mojego przyrodzenia. Z mojego gardła wykradł się głośny jęk. Pocałował czubek mojego penisa, po czym wziął go do buzi. Jego usta były takie gorące. Straciłem nad sobą panowanie. Zacząłem poruszać biodrami. Nagle poczułem w sobie jego palec. W pierwszej chwili poczułem dyskomfort, lecz zaraz po całym moim ciele rozlała się niewyobrażalna rozkosz. Po kilku ruchach dołączył jeszcze jeden palec, a potem jeszcze jeden. Moje wszystkie zmysły wariowały. Całe ciało wariowało. Czułem, że zaraz wybuchnę.

- Naruto ja zaraz…

- Zrobimy to razem. – wyszeptał mi do ucha.

Wyjął ze mnie palce. Nie byłem z tego faktu zadowolony. Lecz za chwilę poczułem w sobie jego penisa. Wszedł we mnie cały i zaczął się powoli poruszać. Jakież to było cudowne uczucie. Czułem go całym sobą. Jego skóra ocierała się o moją, a jego usta chaotycznie, owładnięte pożądaniem i podnieceniem, całowały moje wargi i szyję. Nasze połączone ciała były jak przyrzeczenie, obietnica, że zawsze już będziemy razem.

- Sasuke kocham cię.

- Ja ciebie też.

Patrzyliśmy na siebie w największym przypływie rozkoszy. Zmęczony i ciężko oddychający opadł na moje ciało. Jeszcze czułem go w sobie, nie pozwoliłem mu go wyciągnąć. Pragnąłem czuć jego bliskość jak tylko można najmocniej. Odwrócił twarz w moją stronę i wtulił z zagłębienie mojej szyi. Obaj czuliśmy, że nareszcie będziemy szczęśliwi. Mając siebie nawzajem nie potrzebujemy już niczego więcej. Żałowałem tylko jednej rzeczy. Żałowałem tego, że dałem się ponieść nienawiści. Gdyby nie to, to już dawno bylibyśmy szczęśliwi, tak jak teraz. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Nasze uczucie przetrwało próbę czasu i stało się jeszcze silniejsze. I będzie trwało do końca naszych dni. Czyż można marzyć o lepszym zakończeniu naszej miłości? Zakończeniu? O czym ja myślę? To przecież się dopiero zaczyna i mam nadzieje, że będzie trwało jak najdłużej.

Moja iskierka, mój promyczek, moje słońce, mój Naruto już na zawsze.

The End